Onze collectieve geschiedenis in Nederland

Bestel nu
Bestel nu
Contact ons

Historie, kracht en verbinding: drie vrouwen openen expositie ‘50 jaar onafhankelijkheid van Suriname’ in Rotterdam

0c9a2f71 6198 484e 865d f00d9fc7d021

De feestelijke opening van de fototentoonstelling ‘50 jaar Onafhankelijkheid van Suriname’ in Theater Zuidplein op 19 november was een groot succes. De expositie werd geopend door drie krachtige vrouwen die elk op hun eigen manier bijdragen aan cultuur, onderwijs en maatschappelijke verbinding: Abigail Norville, Anouschka Biekman en Heera Dijk.


Het programma werd muzikaal geopend door Dana Fung Loy. Daarna deelde Raad-van-Advieslid en dagvoorzitter Johanna S. Rambaran haar persoonlijke reis naar Nederland. Wethouder Norville sprak over de rijke Surinaamse cultuur, de muziek, het eten en de diepe, historische band tussen Suriname en Rotterdam. Met ruim 60.000 inwoners zijn Surinamers onlosmakelijk verbonden met het DNA van de stad.


Als projectleider en mede-auteur van het boek 50 jaar onafhankelijkheid van Suriname vertelde Sahin Yildirim over zijn persoonlijke ambitie in de diplomatie, zijn bijzondere reis als eerste Turk in Nieuw Aurora in het Surinaamse binnenland en over het multidisciplinaire karakter van dit unieke project.
In een verdiepend gesprek onder leiding van dagvoorzitter Mitra Rambaran gingen de drie vrouwen in dialoog met onder anderen Fauzia Mahomed Radja en Marlies Korendijk-Bonnier, docent Nederlands die sinds de jaren zeventig nauw betrokken is bij de Surinaamse gemeenschap.


Anoushka Biekman, Kamerlid: “De expositie van het Atlas Cultureel Centrum is een prachtig voorbeeld van hoe cultuur, geschiedenis en educatie samenkomen. Het opent deuren voor dialoog, biedt jongeren inspiratie en laat zien hoe kunst onze samenleving kan verbinden en verrijken. Het was een voorrecht om hierbij aanwezig te zijn.”


Heera Dijk, Kamerlid: “Als dochter van de eerste generatie Surinaamse migranten die voor onderwijs naar Nederland kwam, raakt deze expositie mij bijzonder. Het laat zien hoe verhalen uit het verleden jongeren verbinden met hun roots. Cultuur en onderwijs samen geven inspiratie, trots en hoop voor de toekomst van onze samenleving.”


Tot slot werden de boeken overhandigd aan de prominente gasten door Sahin Yildirim en Raad-van-Advieslid Hans Zuiver, waarna de reizende fototentoonstelling officieel werd geopend. Opvallend was de grote aanwezigheid van kinderen. Een bezoekster verwoordde de impact treffend: “Ik ga nu bewuster om met mijn identiteit. Waar ik me vroeger schaamde, vertel ik mijn verhaal nu met trots aan mijn kind.”


De fototentoonstelling ‘50 jaar Onafhankelijkheid van Suriname’ is nog tot en met 24 december gratis te bezoeken in Theater Zuidplein.


Wie meer wil weten over de lange en gedeelde geschiedenis van Nederland en Suriname kan het bijbehorende boek bestellen via de website. https://50jaaronafhankelijkheidvansuriname.nl/bestellen/

1dfcb6d6 37fd 4c65 8640 96e77b9472c7
169779c6 a64e 4d15 bf93 73181aa9e8cc
aac287bc 4adf 4a1b afc7 8e85afc1e596 (1)
7131037c 38a7 4e52 a21e 84fa28be5f19
40e45d0d a193 49d1 bee5 8966a7d70f7e
64989142 af89 4dc6 9cd9 d34f9d9cad1b
Marokko

Mohamedi El Banihiati naar de Bemuurde Weerd voor een ontmoeting

Met een groot pak onder de arm komt Mohamedi El Banihiati naar de Bemuurde Weerd voor een ontmoeting met zijn oude werkgevers Arnold en John Schat van bakkerij Do Schat. Samen kijken ze naar een filmfragment over de bakkerij in het begin van de jaren zeventig, toen daar veel gastarbeiders werkten. El Banihiati was hun eerste buitenlandse werknemer.

Leuke herinneringen worden opgehaald. Hoe hij begon als schoonmaker, al snel in de bakkerij gebak stond te maken en een eigen wijk kreeg om brood te bezorgen. El Banihiati vond bij hen niet alleen een baan, maar kon ook wonen boven de zaak. Een schilderij “de bakkerij” van Anton Pieck, dat daar hing heeft hij al die jaren bewaard. Hij wil het nu weer terug geven aan de familie Schat.

Turkije

Van arbeider tot politicus

Necati Genç (1932, Gümüşhane) werkte als medisch officier in Turkije. Tijdens zijn dienstplicht in Erzurum won hij medailles met skiwedstrijden. Zijn vader werkte als ambtenaar bij een postkantoor. Hij wilde graag studeren, maar kon geen studiebeurs krijgen. In Ankara volgde hij een vierjarige medische opleiding.

De avontuurlijke Necati Genç is waarschijnlijk de allereerste Turkse migrant in Nederland. Hij kwam in 1959 in Nederland wonen nadat hij vier jaar met een vrachtschip landmijnen naar Amerika, Canada, Engeland en Duitsland had gebracht. Genç was bovendien de eerste Turkse tolk en maatschappelijk medewerker in Nederland.

Historie, kracht en verbinding: drie vrouwen openen expositie ‘50 jaar onafhankelijkheid van Suriname’ in Rotterdam

Gastarbeiders uit Griekenland

Met de komst van Griekse gastarbeiders in de jaren zestig begon de Griekse gemeenschap pas echt te groeien. In 1966 sloten de Nederlandse en Griekse regering een wervingsverdrag, waarna Nederlandse bedrijven in Griekenland arbeiders konden werven. In de praktijk gebeurde dat overigens al vanaf 1961. Bedrijven zoals de Staatsmijnen, Royal Sphinx (Maastricht), de garenspinnerij NYMA (Nijmegen) en De Vries Robbé (Gorinchem) trokken toen op eigen initiatief naar Griekenland. Bovendien hadden België (1957) en Duitsland (1960) al eerder een officieel verdrag getekend, waardoor er ook een migratie van Grieken uit die landen naar Nederland op gang kwam. Wanneer het werk in de Belgische mijnen te zwaar werd, zocht men vlak over de grens naar betere omstandigheden.

Een grote concentratie Grieken ontstond in Utrecht, waar zij naar verhouding oververtegenwoordigd zijn. In de loop van de jaren zeventig openden de eerste Griekse restaurants hun deuren. Het land werd steeds populairder als vakantiebestemming, wat hun populariteit in Nederland deed toenemen.De meerderheid van de Grieken in Nederland komt uit de noordelijke gebieden Macedonië en Tracië. Alleen in de havenstad Rotterdam wonen ook Grieken van de eilanden en van de Peloponnesos. In de jaren zestig steeg het aantal Grieken door de arbeidsmigratie, totdat de oliecrisis daar een eind aan maakte.

Vanwege de toetreding van Griekenland tot de EU (1981) konden Grieken vanaf 1988 gebruikmaken van het vrije arbeidsverkeer van werknemers. Als gevolg daarvan neemt hun aantal in Nederland vanaf het einde van de jaren tachtig weer toe. In 2010 woonden er 14.241 Grieken in Nederland.

Algerije

Van arbeider tot politicus

Gino Scalzo gaat in 1963 aan de slag in de Nederlandse Kabelfabriek (N.K.F.) in Delft. Zijn broer werkt daar dan al.
Gino wordt op 26 april 1941 in de provincie Palermo op Sicilië geboren. Zijn vader heeft een boerenbedrijf. Als jonge man werkt Gino in de boerderij en in de bouw. Hij komt in Delft terecht na een moeilijke periode van werk en verblijf in Zwitserland en Duitsland.

Scalzo heeft zich op politiek en sociaal front altijd ingezet voor de zwakkeren in de samenleving, niet alleen voor migrantengroepen. Als in 1986 migranten voor de gemeenteraad mogen stemmen, wordt hij gevraagd zich kandidaat te stellen. Hij twijfelt. Hij heeft een voltijdbaan bij de NKF en daarnaast is hij landelijk voorzitter van de FILEF (Federazione Italiani Emigrati e Famiglie), lid van de Districtsraad en de Bondsraad, voorzitter van de bedrijfsledengroep FNV, lid van het landelijke adviesorgaan voor minderheden van de Industriebond en lid van de Commissie etnische groepen.

Daarnaast zit hij in een commissie die het partijbestuur en Tweede Kamerleden van de PvdA adviseert en in de begeleidingscommissie van de Sociale Raadslieden, een adviesorgaan van B&W in Delft.
Na 14 jaar raadslid te zijn geweest en met de komst van zijn eerste kleinkind in 2000, stopt Scalzo met het gemeenteraadswerk. Tot op de dag van vandaag is hij maatschappelijk betrokken.

Italie

Van arbeider tot politicus

Gino Scalzo gaat in 1963 aan de slag in de Nederlandse Kabelfabriek (N.K.F.) in Delft. Zijn broer werkt daar dan al.
Gino wordt op 26 april 1941 in de provincie Palermo op Sicilië geboren. Zijn vader heeft een boerenbedrijf. Als jonge man werkt Gino in de boerderij en in de bouw. Hij komt in Delft terecht na een moeilijke periode van werk en verblijf in Zwitserland en Duitsland.

Scalzo heeft zich op politiek en sociaal front altijd ingezet voor de zwakkeren in de samenleving, niet alleen voor migrantengroepen. Als in 1986 migranten voor de gemeenteraad mogen stemmen, wordt hij gevraagd zich kandidaat te stellen. Hij twijfelt. Hij heeft een voltijdbaan bij de NKF en daarnaast is hij landelijk voorzitter van de FILEF (Federazione Italiani Emigrati e Famiglie), lid van de Districtsraad en de Bondsraad, voorzitter van de bedrijfsledengroep FNV, lid van het landelijke adviesorgaan voor minderheden van de Industriebond en lid van de Commissie etnische groepen.

Daarnaast zit hij in een commissie die het partijbestuur en Tweede Kamerleden van de PvdA adviseert en in de begeleidingscommissie van de Sociale Raadslieden, een adviesorgaan van B&W in Delft.
Na 14 jaar raadslid te zijn geweest en met de komst van zijn eerste kleinkind in 2000, stopt Scalzo met het gemeenteraadswerk. Tot op de dag van vandaag is hij maatschappelijk betrokken.

Spanje

Spaanse arbeiders 50 jaar in Nederland

Vanaf de jaren ’50 kwamen de eerste gastarbeiders uit Spanje naar Nederland. De Spaanse migranten kwamen vanwege economische redenen maar bij een flink aantal speelde ook politieke redenen een rol. De meesten gingen naar Frankrijk, maar spoedig waren zij ook in Nederland te vinden. Daar werden zij vooral door grote bedrijven geworven, zoals Hoogovens vanaf 1958, in de mijnen, bij Philips Eindhoven, de Twentse textielindustrie, in de Rotterdamse havens en bij de Demka in Utrecht.

Het Franco-regime

In Spanje had Franco met zijn fascistische Falange-beweging zich stevig gevestigd. Hij werd actief gesteund door de Rooms-katholieke kerk. In de context van van de Koude Oorlog streed Spanje ook tegen het communisme. Er werden vier belangrijke Amerikaanse militaire bases in Spanje gevestigd. In feite was deze dictatuur hiermee een soort lid van de NATO. Op het einde van zijn regime probeerde Franco zijn steeds minder populaire bewind te redden. Onder meer door prins Juan-Carlos als zijn opvolger aan te wijzen. Dat kon omdat de monarchie nooit officieel was afgeschaft. De prins kreeg inderdaad de macht na de dood van de dictator in 1975, maar het pakte anders uit dan voorzien. Spanje werd namelijk snel een democratie in de vorm van een constitutionele monarchie. Tien jaar later sloot het land zich aan bij de EEG.