Atlas Cultureel Centrum in Den Haag en Marmara Universiteit in Istanbul presenteren de fototentoonstelling ‘Gurbette’ (in het buitenland); een tentoonstelling over 50 jaar Turkse arbeidsmigratie
Stichting Arabische Vrouwen Narcis heeft met ongeveer derdig vrouwen de fototentoonstelling ’50 jaar Marokkaanse migratie in Nederland’ in bibliotheek Merenwijk in Leiden bezocht. De auteur
Tijdens de opening van de reizende fototentoonstelling ‘50 jaar Marokkaanse migratie in Nederland’ in bibliotheek Krommenie in Zaanstad heeft schrijver Sahin Yildirim zijn boek ‘Een
Op 11 mei 2018 is ‘Eten met de buurt’ georganiseerd bij de Ontmoeting in Culemborg. Op deze avond zijn de Culemborgers uitgenodigd om gezamenlijk heerlijk
Atlas Cultureel Centrum en De ontmoeting in Culemborg organiseren op vrijdag 11 mei 2018 ‘Eten met de Buurt’. Onze vrijwilligers gaan u verassen met de
Op dinsdag 20 maart en vrijdag 23 maart kwamen de leerlingen van de Sint Jan basisschool en de Sint Catharina basisschool de reizende fototentoonstelling ’50 Jaar
Op dinsdag 20 maart en vrijdag 23 maart as. bezoeken leerlingen van de Sint Jan basisschool en de Sint Catharina basisschool de reizende fototentoonstelling ’50 Jaar Marokkaanse
In Ru Paré Community Amsterdam is de fototentoonstelling ‘Vijftig jaar Marokkaanse migratie in Nederland’ geopend. Zouhair Saddiki gaf een korte inleiding en daarna zorgde Dr.
Wij organiseren op woensdag 28 februari samen met Excellent Academy een excursie naar de Technische Universiteit Delft voor leerlingen van de basisschool en het Voortgezet
In Rozet Arnhem is de fototentoonstelling ‘Vijftig jaar migratie in Nederland’ door burgemeester Ahmed Marcouch geopend. Sahin Yildirim gaf een korte inleiding over afgelopen 50
9 december 2017 – Gisteren vond de opening plaats van de reizende fototentoonstelling ’50 jaar Marokkaanse migratie in Nederland’ in het stadhuis van Utrecht. De
Filmavond: Anaaq (migreren) in Rozet Arnhem In het kader van 50 jaar Marokkaanse migratie in Nederland organiseert Atlas Cultureel Centrum op 17 januari 2018 een
De reizende fototentoonstelling ’50 jaar Marokkaanse migratie in Nederland’ is na Den Haag op 15 juni in Gouda in Cultuurhuis Garenspinnerij aan een groot publiek gepresenteerd.
Op zaterdag 3 juni 2017 brachten de leerlingen van Finaal Educatie een bezoek aan de tentoonstelling ’50 jaar Marokkaanse migratie in Nederland’in bibliotheek Escamp in
9 mei 2017 – In aanwezigheid van wethouder Rabin Baldewsingh en Marokkaanse consul generaal Mostafa Trifaia opent Atlas Cultureel Centrum de feestelijke fototentoonstelling ’50 jaar Marokkaanse migratie in
Met een groot pak onder de arm komt Mohamedi El Banihiati naar de Bemuurde Weerd voor een ontmoeting met zijn oude werkgevers Arnold en John Schat van bakkerij Do Schat. Samen kijken ze naar een filmfragment over de bakkerij in het begin van de jaren zeventig, toen daar veel gastarbeiders werkten. El Banihiati was hun eerste buitenlandse werknemer.
Leuke herinneringen worden opgehaald. Hoe hij begon als schoonmaker, al snel in de bakkerij gebak stond te maken en een eigen wijk kreeg om brood te bezorgen. El Banihiati vond bij hen niet alleen een baan, maar kon ook wonen boven de zaak. Een schilderij “de bakkerij” van Anton Pieck, dat daar hing heeft hij al die jaren bewaard. Hij wil het nu weer terug geven aan de familie Schat.
Necati Genç (1932, Gümüşhane) werkte als medisch officier in Turkije. Tijdens zijn dienstplicht in Erzurum won hij medailles met skiwedstrijden. Zijn vader werkte als ambtenaar bij een postkantoor. Hij wilde graag studeren, maar kon geen studiebeurs krijgen. In Ankara volgde hij een vierjarige medische opleiding.
De avontuurlijke Necati Genç is waarschijnlijk de allereerste Turkse migrant in Nederland. Hij kwam in 1959 in Nederland wonen nadat hij vier jaar met een vrachtschip landmijnen naar Amerika, Canada, Engeland en Duitsland had gebracht. Genç was bovendien de eerste Turkse tolk en maatschappelijk medewerker in Nederland.
Met de komst van Griekse gastarbeiders in de jaren zestig begon de Griekse gemeenschap pas echt te groeien. In 1966 sloten de Nederlandse en Griekse regering een wervingsverdrag, waarna Nederlandse bedrijven in Griekenland arbeiders konden werven. In de praktijk gebeurde dat overigens al vanaf 1961. Bedrijven zoals de Staatsmijnen, Royal Sphinx (Maastricht), de garenspinnerij NYMA (Nijmegen) en De Vries Robbé (Gorinchem) trokken toen op eigen initiatief naar Griekenland. Bovendien hadden België (1957) en Duitsland (1960) al eerder een officieel verdrag getekend, waardoor er ook een migratie van Grieken uit die landen naar Nederland op gang kwam. Wanneer het werk in de Belgische mijnen te zwaar werd, zocht men vlak over de grens naar betere omstandigheden.
Een grote concentratie Grieken ontstond in Utrecht, waar zij naar verhouding oververtegenwoordigd zijn. In de loop van de jaren zeventig openden de eerste Griekse restaurants hun deuren. Het land werd steeds populairder als vakantiebestemming, wat hun populariteit in Nederland deed toenemen.De meerderheid van de Grieken in Nederland komt uit de noordelijke gebieden Macedonië en Tracië. Alleen in de havenstad Rotterdam wonen ook Grieken van de eilanden en van de Peloponnesos. In de jaren zestig steeg het aantal Grieken door de arbeidsmigratie, totdat de oliecrisis daar een eind aan maakte.
Vanwege de toetreding van Griekenland tot de EU (1981) konden Grieken vanaf 1988 gebruikmaken van het vrije arbeidsverkeer van werknemers. Als gevolg daarvan neemt hun aantal in Nederland vanaf het einde van de jaren tachtig weer toe. In 2010 woonden er 14.241 Grieken in Nederland.
Gino Scalzo gaat in 1963 aan de slag in de Nederlandse Kabelfabriek (N.K.F.) in Delft. Zijn broer werkt daar dan al.
Gino wordt op 26 april 1941 in de provincie Palermo op Sicilië geboren. Zijn vader heeft een boerenbedrijf. Als jonge man werkt Gino in de boerderij en in de bouw. Hij komt in Delft terecht na een moeilijke periode van werk en verblijf in Zwitserland en Duitsland.
Scalzo heeft zich op politiek en sociaal front altijd ingezet voor de zwakkeren in de samenleving, niet alleen voor migrantengroepen. Als in 1986 migranten voor de gemeenteraad mogen stemmen, wordt hij gevraagd zich kandidaat te stellen. Hij twijfelt. Hij heeft een voltijdbaan bij de NKF en daarnaast is hij landelijk voorzitter van de FILEF (Federazione Italiani Emigrati e Famiglie), lid van de Districtsraad en de Bondsraad, voorzitter van de bedrijfsledengroep FNV, lid van het landelijke adviesorgaan voor minderheden van de Industriebond en lid van de Commissie etnische groepen.
Daarnaast zit hij in een commissie die het partijbestuur en Tweede Kamerleden van de PvdA adviseert en in de begeleidingscommissie van de Sociale Raadslieden, een adviesorgaan van B&W in Delft.
Na 14 jaar raadslid te zijn geweest en met de komst van zijn eerste kleinkind in 2000, stopt Scalzo met het gemeenteraadswerk. Tot op de dag van vandaag is hij maatschappelijk betrokken.
Gino Scalzo gaat in 1963 aan de slag in de Nederlandse Kabelfabriek (N.K.F.) in Delft. Zijn broer werkt daar dan al.
Gino wordt op 26 april 1941 in de provincie Palermo op Sicilië geboren. Zijn vader heeft een boerenbedrijf. Als jonge man werkt Gino in de boerderij en in de bouw. Hij komt in Delft terecht na een moeilijke periode van werk en verblijf in Zwitserland en Duitsland.
Scalzo heeft zich op politiek en sociaal front altijd ingezet voor de zwakkeren in de samenleving, niet alleen voor migrantengroepen. Als in 1986 migranten voor de gemeenteraad mogen stemmen, wordt hij gevraagd zich kandidaat te stellen. Hij twijfelt. Hij heeft een voltijdbaan bij de NKF en daarnaast is hij landelijk voorzitter van de FILEF (Federazione Italiani Emigrati e Famiglie), lid van de Districtsraad en de Bondsraad, voorzitter van de bedrijfsledengroep FNV, lid van het landelijke adviesorgaan voor minderheden van de Industriebond en lid van de Commissie etnische groepen.
Daarnaast zit hij in een commissie die het partijbestuur en Tweede Kamerleden van de PvdA adviseert en in de begeleidingscommissie van de Sociale Raadslieden, een adviesorgaan van B&W in Delft.
Na 14 jaar raadslid te zijn geweest en met de komst van zijn eerste kleinkind in 2000, stopt Scalzo met het gemeenteraadswerk. Tot op de dag van vandaag is hij maatschappelijk betrokken.
